Kalbim insani acizlerden bu kadar yüksek bir mertebeye hiç vasıl olmadı. Birdenbire ellerim göğe değmiş, kalbim yıkanmış gibiydi. Artık ne kıskançlık ne acı duydum.
Kostya, ne güzeldi o günler! Anımsıyor musunuz? Hayatımız nasıl da aydınlık, sıcacık, sevinç dolu ve tertemizdi! İnce, narin çiçeklere benzeyen ne duygulardı onlar!..
Umutsuz aşk romanlarda olur. Saçma bütün bunlar. İnsanın kendini bırakmaması, balığın kavağa çıkmasını bekler gibi boş umutlara kapılmaması gerek... Yüreğimdeki aşkın kıpırtısını duydun mu, yapılacak en iyi şey onu ordan kovmaktır.