Fatma Betül Yaman
@Fabetya
Hem herkesin bu dünyada koca bir dünyası var.
| Yirmi altıncı Lem'a
Psikoloji
Bursa
70 okur puanı
Eylül 2023 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
"Bismillah her hayrın başıdır. Biz dahi başta ona başlarız. Bil ey nefsim, şu mübarek kelime İslâm nişanı olduğu gibi bütün mevcudatın lisan-ı haliyle vird-i zebanıdır."
Sayfa 13Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Meczup Ecevit
"Ecevit," dedim, "kim o? Gerçekten Ecevit mi adı?"
"Bizim buraların meczubudur o."
"Ben dedim işte abi bak, köyün delisiymiş" diye atladı birden Selim kimsenin bilmediği bir şeyi bilmiş bir edayla.
"Deli değil." dedi Ömer amca kaşlarını çatarak "meczup" diye de üstüne bastırarak söyledi. "Meczupla deli aynı değil. Hoş ikisi de aklını yitirmiştir denir ama aklını terk edenlere deli denir de gönlünü bulanlara meczup. Aşıklara deli diyenin aklı yoktur."
...
Yalınayak yürüye yürüye takip etmiş alayı. Çangal köyünün yol ayrımına gelene kadar gitmiş. Gelin alayı gözden kaybolup da giderken de bir söz vermiş kendine ve içinde sakladığı sevdasına "Söz" demiş, "seni bekleyeceğim."
İşte o gün mecnun olup aklını yitirmiş Ecevit. Aklını sevdasına terk etmiş. Günlerce kimse görmemiş Ecevit'i. Aramışlar da bulamamışlar. Günler sonra gelin alayını en son gördüğü o yerde yani Çangal köyünün yol ayrımında öylece beklerken bulmuşlar."
...
Bir tek ben değil, Selim de öylece donmuş gibi duruyordu. Hatta gözleri dolmuştu, şaşırdım.
"Yani bizim onu gördüğümüz o yer, gelin alayını gördüğü ve yol ayrımı mı?"
"Doğru." dedi Ömer amca. "Tam orası."
"Yani orada hâlâ Ayşe'yi mi bekliyor?" diye sordum.
"Bekliyor," dedi, "tam yirmi dört senedir hâlâ o yol ayrımında Ayşe'yi bekliyor."
Dede...
Gecenin hangi vakti olursa olsun uyanıp da odamdan çıktığımda derinden gelen bir fısıltı duyar, sanki bir maceranın peşine düşer, bir iz sürer gibi o sesin geldiği yere doğru ağır ağır ve sessizce giderdim. O ses beni her seferinde dedeme götürürdü. Odasında yere serdiği bir seccadenin üzerinde ya namaz kılıyor olurdu ya da dizlerini kırmış oturur hâlde bulurdum onu. Gözlerini kapamış ve ellerini açıp dua ederdi
Meczup Ecevit
...
"Ecevit mi?" dedim şaşkınlıkla. İlk defa ismi Ecevit olan biriyle karşılaşıyordum.
"He ya Ecevit." dedi.
"Peki sen burada niye böyle duruyorsun Ecevit?" diye sordum.
"Durmuyorum ki," dedi, "bekliyorum."
Durmak ve beklemek aynı şey değildi. Doğru söylüyordu.
"Peki neyi bekliyorsun?" dedim.
"Onu." dedi.
"O kim?" dedim.
"Söylemem." dedi ve söylemedi gerçekten.
Yolun iki yanında yemyeşil tarlalar, ara ara da küçük köyler vardı. İşte Anadolu'nun bu tarafı güzeldi. Gece geceye benziyor, gündüz gündüze benziyordu. Kimsenin acelesi yok; karmaşa, gürültü, kalabalık hiçbiri buralara uğramıyordu.
Radyoyu açtım. Şöyle güzel bir şeyler dinlemek zorunda hissettim kendimi. Dinlenmek için güzel bir şeyler dinlemeye ihtiyacım vardı. Çünkü dinlemenin de dinlenmek olduğunu çok eskiden beri biliyordum ben.
Hayatında bir tek fotoğrafı olsun diye bu sihirli kutunun karşısına geçmişler ve vakti dondurup zamana meydan okumuşlar bir şekilde. Ben hâlen daha öyle olduğuna inanıyorum fotoğrafların. Zamanı durduran bir şey gibi. Ve çok seviyorum hâlâ cüzdanının içinde sevdiklerinin fotoğraflarını taşıyanları.
...
Her fotoğrafın bir hikâyesi var bence yani. Olmalı, olmak zorunda.
Dünyanın yarısını fetheden birisi gerçek bir fatihtir. Ancak tarih dünyanın tamamına hükümran olma hülyası ile elindekini de kaybeden çok fatihler görmüştür.
%15 (28/184)
GAZZE...
Hem Ermeni mahallesinden başka Van'ın bütün Müslümanlarının haneleri tahrip edilmiş gördüm.
...
Hem insan nasıl cismiyle, hanesiyle alâkadardır; öyle de kasabasıyla, memleketiyle belki dünyasıyla alâkadar olduğunu kendim de gördüm. Çünkü ben vücudum itibarıyla ihtiyarlık rikkatinden iki gözümle ağlarken, medresemin yalnız ihtiyarlığı değil belki vefatından dolayı on gözle ağlamak istiyordum. Ve o şirin vatanımın yarı ölmesiyle yüz gözle ağlamaya ihtiyacım vardı.
Her şeyin mantık ve irade gücü ile çözümlenebileceğine inanmak bir yanılgıdır. Bu, araçlardan yalnızca biridir ve tek başına kullanıldığında insanı zorlar. Mantık ve irade içimizden gelen istekle bütünleştiğinde anlam kazanır.
