230 syf.
·
Puan vermedi
264 syf.
·
Puan vermedi
Bazen de kader insanın geleceğini ipotekliyor.
Sayfa 85Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Ruhların bedenlerini toprağa verilene kadar izlediklerini söylemişti biri.
Sayfa 62Kitabı okudu
-Neden yaşıyorsunuz?
-Bu soruyu artık öğretilerine sağır olduğum düşünürlere bırakalı hayli zaman oldu. Eskiden olsa nasıl cevap verirdim, onu da hatırlamıyorum.
Sayfa 105Kitabı okudu
-Evimin olduğu bir şehirde kendimi ortada kalmış bulmam hakça değil.
Bu sözleri neredeyse duyarsız bir sesle söylemişti. Kadın onu yine inceler gibi baktı.
-İsyanın pek inandırıcı değil. O eve gitmek istemediğin belli.
Sayfa 65Kitabı okudu
Bir ara saatine tekrar baktığında akrebi ve yelkovanı görmedi, gitmişlerdi anlaşılan. "Önemli değil," diye düşündü. Zamanı, yüreğinin atışlarıyla ya da güneşin ve ayın çizdiği eğrilerle de ölçebilirdi.
Sayfa 64Kitabı okudu
Senin yaşadığın ölüm korkularıydı, ölümün kendisinden korkuyor olamazdın.
Sayfa 63Kitabı okudu
-Maskelerin de ruhu mu var?
-Hayır! Onlar gizledikleri ruhları dile getirmeye çalışırlar yalnızca.
-Anlayamıyorum. Ruhlar neden gizlenir ki? Maskelere neden gerek duyarlar?
-Çıplaklığa katlanamadıklarından.
Sayfa 102Kitabı okudu
Medyada çalışanları, başka bir işe yaramadıkları için oralarda kümelenmiş, şöhreti ucuza yakalamış fırsatçılar olarak görmüştü hep.
Sayfa 61Kitabı okudu
-Neden hayat bir ayrılıklar dizisi sizce? Yeniden arayışlar, buluşamazlıklar.
Bir an durduktan sonra devam etti:
-Bunu bildiğimiz halde süreklilik bekliyoruz hep.
Sayfa 83Kitabı okudu
Yaşayanlardan çok ölülerin yanında hissediyordu kendini. Ölülerle ve imgelerle birlikte yaşamı yakalıyordu, yaşayanlara katıldığında ölüme çekiliyordu.
Sayfa 103Kitabı okudu
Bir adaya gitmişti, başka bir ülkede. Beyazla yıkanmış evleriyle, taşlık, çorak bir ada. Ülkenin en güneyinde, öylece tek başına. Yaşlı yazar dostu onu kolundan tutup karşılarında uzanan açık denizi göstermiş, "İşte burası dünyanın bittiği yer," demişti. Gözleri lacivert denize dalmış bakarken yaşadığı özgürlük kısa sürmüştü, ama Hektor o anı hiç unutmadı.
Sayfa 63Kitabı okudu
Güneşe baktı, gün batımına az kalmıştı. Her zamanki güneşti bu, ama değildi, çevresindeki her şey eskisinin aynıydı, yine de farklı. Durağan görünen her şeyin aslında dans edip durduğunu hissediyordu, kendi hücrelerinin de. Bu tuhaf algıların kendisine bildik gelmesini anlayamıyordu. Kendiydi, ama değildi sanki.
Sayfa 114Kitabı okudu
Hektor hala yürüyordu, insanlardan, ışıklardan, renklerden sarhoş, vaktiyle görememiş olduklarını görüyor olmasına şaşırıp, şaşırmasına şaşarak. Geçmişin dumanlı masalarında saatlerce tartışılıp çözümlenmeye çalışılan hangi dünyaydı acaba?
Sayfa 69Kitabı okudu