Fatma Akalan
@Fatma_________
Düşüncelerinin arasında sıkışıp kalmış biri...
Hemşire adayı
20 okur puanı
Mart 2023 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Yorgunum, yıpranmışım, bıkmışım; acılardan, insanlardan, yaralardan ...
Kapanmıyor ruhumda açılan çukurlar, kapatmaya çakıl taşları yetmiyor...
Baharı bekliyorum şu aciz bedenimle,
kış götürdü neyim var neyim yoksa... Yokluğumu bile götürdü işte, kalmadı artık benden bir şey gel artık bahar gel. Yeşersin şu kalbimde naif çiçekler, taşlar artık ağır geliyor bana kaldıramıyorum bunları gel...
Belki bir gün benim de kalbimde çiçekler açar.
Belki bir gün kuşlar gibi özgür olurum, bırakırım bütün yüklerimi uçarım semaya doğru... 🕊️
FATMA AKALAN
Bilincinize getirmediğiniz her şey, karşınıza kader olarak çıkar.
Carl Jung
Acı bizi şaşkına çevirdiği zaman kendimize şu soruyu sormalıyız: Ben kimin duygularını yaşıyorum?
Okur Takip Önerileri
Ebeveynlerinizin oldukları kişiden farklı olacaklarını beklememeniz önemlidir, değişim sizin içinizde gerçekleşecektir. İlişki dinamikleri aynı kalabilir ancak sizin bakış açınız farklı olacaktır. Bu, hiç düşünmeden kendinizi hareket halindeki bir trenin önüne atmakla değil, daha çok yolculuğunuz için en iyi rotayı seçmekle ilgilidir.
“Hayat bizi geçmişte çözümlenmemiş bir şeyle geleceğe gönderir.”
Bilinçaltı duyulmak için ısrar eder, tekrarlar ve bir bakıma kapıyı kırar.
-Annie Rogers,The Unsayable
"Birlikte ateşlenen nöronlar, birlikte bağlanırlar."
Travma çok önce gerçekleştiği için genellikle bizim bilinçli farkındalığımızın ötesinde bir yerlerde saklı kalmış haldedir. Bir sorun olduğunu biliriz ancak "ne olduğu"yla ilgili kısmını anımsayamayız, tanımlayamayız. Bunun yerine kendimizde sorun olduğunu zannederiz, içimizde bir şeyin "bozuk veya eksik" olduğu kanısına varırız.
Yalnız, çaresiz ve mahvolmuş kelimeleri ve bunlara eşlik eden duygular beni yanlış yola saptırma gücünü sonunda kaybediyordu. Bana yeni bir hayat veriliyordu ve anne-babamla yenilenen ilişkim bunun önemli bir parçasıydı.
Kaygılar
Hayattaki birçok kaygının ne kadar boş olduğunu, gerçek bir dertle karşılaştığı zaman anlıyor insan.
Hissizlik
Kıpır kıpır bir çocuk vardı içimde, oturtamazdı kimseler onu ama imtihanlarla kırıldı bu çocukla aramdaki bağ. Büyümelisin dedi hayat. Yoruldu şimdiden 22 yaşındaki bedenim. Konuşmayı seven içimdeki çocuğun kelimeleri bile terk etti onu sanki. İşte şimdi kelimelerimin bittiği yerdeyim.
Delilik kendini yitirmekse, ben işte tam bu halde değil miyim? Kim olduklarını bilmediğim farklı yargıları benimsemiş sesler içimde kavgaya tutuşmuş, ben hangisiyim?
Kafamdaki bu karmaşayı çözemiyorum. Çözemedikçe dış dünya ile daha da baş edemez duruma geliyorum. Yaşamım gürültülü bir kör kuyunun içinde, bu seslerle her gün daha da derine kaymaktan ibaret.
Fatma Akalan tekrar paylaştı.
"Ciddi bir hastalıkla boğuşan hastalarımın hemen hepsi yaşamlarının önemli bir alanında hayır demeyi öğrenememiş kişilerdi."
