Sanki ömrümde gördüğüm , işittiğim , okuduğum , düşündüğüm ne kadar güzel şey varsa hepsi bir yere toplanmış da bir insan yüzü olmuş , karşıma gelmişti.
Yasamdan ne bekledigimizin gercekten onemli olmadigini,asil onemli olan seyin yasamin bizden ne bekledigi oldugunu ogrenmemiz ve dahasi umutsuz insanlara ogretmemiz gerekiyordu
Kotulukte birbirinden guc alir insanlar .O yapiyorsa ben de yapabilirim diye dusunur.Hatta daha da iyisini yapabilmek icin isi bir ust noktaya cikarmakta sakinca gormez.Olcusuzluk boyle baslar iste.
Başkalarinin onayi icin yasamak , o baskalarini hep bir tehlike olarak gormekmis ayni zamanda .Onaylanma ve kabul gorme cabam arttikca , onayini bekledigim baskalari daha da buyuyen , daha da acimasizlasan bir canavara donusmustu.