Böyle başladı işte her şey, kötülüğün kendini yürekteki yara misali gizlemeyi başarmasıyla. Ama her yara eninde sonunda kanamaz mı?
Yok oluş nasıl hummalı bir hastalıksa varoluş da apaydınlık bir gündüzdür.
Çünkü kalp bir kez kendini apansız bir sevdaya kaptırdı mı düşünmez önünü, arkasını, kendini ateşin ortasına şap diye atıverir.
Okur Takip Önerileri
Evrene doğan her canlı kaçınılmaz bir sonla önceki neslin günahını, kötülüğünün tohumunu taşır.
Kötülüğün sınırlarının başladığı yerde aşk rafa kalkar hem kalkmalı da.