Annem hep insanın tam anlamıyla mutsuz olamayacağını söylerdi. Gökyüzü renklenip de yeni bir gün hücreme sızdığı zaman, ona hak veriyordum.
Reader Follow Recommendations
"Dünya var olduğundan beri oradaymış gibi duran ulu bir çınar ve bu çınarın gölgeliğinde, kuruldukları tahta iskemlelerde koyu bir sohbete dalmış insanlar var. Merak ediyor insan, ne konuşuyorlar acaba? Ben olsaydım şiirden konuşuyor olurdum herhalde."
Kasım gelir,
Hüzün çöker yüreğime..
Ağaçlar sararan yapraklarını döker,
Ağlarım ben geçen günlere..*
Yapmayacağım. Hayatlarında bir defa olsun beni sevmemiş, bana gerçek yüzlerini göstermemiş insanlar için kendimi üzmeyeceğim. Hele gözyaşı.. Hiç dökmeyeceğim!
Hissedilen tek şey bıkmışlık oluyor bazen. Oturup, gökyüzüne bakıp saatlerce ağlamak oluyor.. Gökyüzündeki yıldızlar kadar yaş döksen de dinmiyor içindeki sancılar. Adını koyamadığın hüznün, içinde seni de koymuyor; oradan oraya götürüyor, kayboluyorsun derinliklerde. Gitmek en çok o zaman geliyor insanın içinden. Ya da kalıp bi sigara yakmak... Ya da sonsuza dek susmak... Ya da... Ya da... Ya da...
