Birçok çocuk çok önemli gelişim aşamasında engellenir (frustrated). Bakımlarını üstlenen kişilerin bir kısmı onların bağımsızlığını engeller. Aslında, çocuk gözden kaybolduğunda kendini
güvensiz hisseden o değil, onun anne-babasıdır. Birtakım nedenlerden dolayı, (bunlardan biri ebeveynlerin kendi çocukluklarında yaşadıklarıdır) ebeveyn çocuğunun
Kapasite olarak yetersiz olmak, bir şeyi esirgemek ile aynı şey değildir. Bir hırdavat dükkanına gidip dondurma almayı bekleyemezsiniz. Bazen insanlar sizden bir şeyi esirgemez: sadece size verecek bir şeyleri yoktur. İşte bir örnek daha: Eğer susamışsam ve sizde su olduğunu biliyorsam (su verme kapasitesine sahipsiniz), bana su ikram etmediğinizde benden suyu esirgediğinizi açıkça görebilirim. Tepkim öfke, çaresizlik, üzüntü duygularından herhangi biri olabilir. Fakat susamışsam ve sizde de su olmadığını görebiliyorsam farklı bir reaksiyon veririm. İkici durumda, şu anda arzu ettiğiniz şeyi veremedikleri gerçeğini er ya da geç kabul etmeniz gerekir. Böylece sınırlarınızın farkına varabilir ve onlara göre hareket edebilirsiniz.
Düşünüyorum da,
sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek...
Yumuşacık kalbimizin fark edilmesi,
naif yönlerimizin keşfedilmesi,
cesaretsizligimizin anlaşılması,
korkularımızın paylaşılması
sanki zarar göreceğimizin en büyük işareti.
Kabuklarımızın altında
kendimizi saklamakta ne kadar da ustayız...
...Ve ne kadar güçlü korunuyoruz,
İlk günün güneşi
Soruyu sordu
Yaşam ilk belirdiğinde
Kimsin sen?
Yanıt yok.
Yıllar, yıllar geçti
Günün son güneşi
Sordu son soruyu
Batı denizinin kıyısında
Sessizliğinde gecenin:
Kimsin sen?
Yanıt alamadı.