Kaybedilen en kıymetli eşyanın,servetin,her türlü dünya saadetinin acısı zamanla unutuluyor. Yalnız kaçırılan fırsatlar asla akıldan çıkmıyor ve her hatırlayışta insanın içini sızlatıyor. Bunun sebebi herhalde,"Bu böyle olmayabilirdi!" düşüncesi,yoksa insan mukadder telakki ettiği şeyleri kabule her zaman hazır.
Reader Follow Recommendations
Dünyada bir tek insana inanmıştım. O kadar çok inanmıştım ki bunda aldanmış olmak,bende artık inanmak kudreti bırakmamıştı. Ona kızgın değildim. Ona kızmama,darılmama,onun aleyhinde düşünmeme imkan olmadığını hissediyordum. Ama bir kere kırılmıştım. Hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum bu kırgınlık adeta bütün insanlara dağılmıştı;çünkü o benim için bütün insanlığın timsali idi. Sonra aradan seneler geçtiği halde,nasıl hâlâ ona bağlı olduğumu gördükçe,ruhumda daha büyük bir infial duyuyordum.
Biliyorum,bir gün bitecek bu geçici yer. Biliyorum,bir gün asıl yurduma gideceğim. Yoksa bu kadar acıya,kedere nasıl katlanılırdı..