Etrafımdaki insanları küstürüyorum sürekli. Çünkü beklentilerine cevap vermiyorum. Ektikleri ilgi ve sevgiyi biçmek de istiyorlar haliyle, bunu anlıyorum. Ama bire yediyüz veren verimli toprak değilim ve olma isteğim söneli de çok oldu. Ot gibi beklentisiz şekilde yanyana yaşasak olmaz mı, kara toprağı yeşillendiren çayırlar gibi, birbirimizden kaçmadan...?