İnsan tutunacak bir dala ihtiyaç duyar her zaman. Kimi zaman bir insan, kimi zaman bir kitap, kimi zaman kısacık bir şiir, bir şarkı. O kadar yabancılaştım ki kendime, dünyaya, çevreme tutunacak ne kimsem var ne de bir şarkım. Rüzgarda öylesine savrulan bir yaprak gibi ruhum bugünlerde. Çaresiz, kimsesiz.. Kime baksam yabancı, kime baksam yalancı. İnsan güvenecek, sırtını yaslayacak insanları da kaybettiğinde yaşama dair bir umudu da kalmıyormuş. Ölmek için kalbin durmasına mı ihtiyaç var gerçekten? İnsanın ruhu öldükten sonra kalbin atması neye yarar?