Farkında olduğumuz ve olmadığımız travmalarla doluyuz.Üstelik anne-babalardan ve yakın çevreden başlayarak devam eden ve bazılarının yaşamı boyunca çözemeyeceği travmalar bunlar. Travmalarımızla ölüyoruz bazen de..
Anksiyete,panik atak,kaygı bozukluğu ve burada adını sayamayacağım bir sürü fobi görünmez bir zar gibi üzerimizden kalkmak bilmiyor.
Kusurlarını, kusursuz olduğunu düşünerek (çoğu zaman farkında bile değiliz ) uygulayan insanlar olarak büyüyor ve çocuklarımızı büyütüyoruz.Anne adayı biri olarak korktum bir an,çocuklarımızı kelimenin tam manası ile dürüst,ahlaklı bireyler olarak yetiştirmek için uğraşırken aynı zamanda hayat boyu taşıyacağı izler bırakmamak için kendimizden de korumamız gerekiyor kanısındayım.
