HÂFİ
@Gizligul
Yıllardır kaçırdığım satırları yakalamaya geldim. İnsan hiç gözleri açıkken körleşir mi ben öyleymişim.. Satırlar ışık olsun her anıma ve belki bir cümle değiştirir hayatımı..
Yozgat
18 okur puanı
Aralık 2020 tarihinde katıldı
Okur Takip Önerileri
864 syf.
·
Puan vermedi
Benlentilerin üzeceğini biliyorum. Ama yine de bekleyen taraf olmaktan yanayım. Çünkü üzerinde elinden geleni fazlasıyla yapmanın rahatlığı var. Asla eksik hissettirmemişsin. Hep destek olmuşsun. Kendinden eminsin. Ama yine de bir kapı arkasında sinmiş ağlıyorum ve bekliyorum. Beni görmeni, göz yaşlarımı silmeni. Öfkemi,sinirimi için için ağlayarak çözüyorum. Ölesiye bir suskunluk içindeyim. Konuşurlarsa konuşurum, konuşmazlarsa gömülürüm nasılsa bir yerlere. Hayat rutinim bir şekilde devam etmek zorunda nasılsa. Elimde kendimi güçlü hissetmekten başka bir kozum yok. Ağlasam da dik durmaktan başka çarem yok. Çünkü var olan tüm sızıları bir sekilde saniyeliğine dahi olsa unutuyorum. O bir anlık unutmak bana ivme kazandırıyor. Yaşıyorum, yaşayacağım. Kaybederek ya da kazanarak. Beklenti içinde olduğumu da hissettirmeyecek kadar soyutluyorum kendimi her şeyden herkesten. Çünkü tesadüfen anılmalara, doğaçlama sevgilere, içten gelen her seye nasılsa tamamım. Söylemeden düşünülen ve hissettirilen her duygu daha derin izler bırakıyor. Hiç unutmam ne kadar çok kızsa da babamın beni gıyabımda hep övmesine içten içe çıldırıyorum. Evet çıldırıyorum çünkü duygularımı asla naif biri gibi yaşayamıyorum. Ama sanmayın ki dışa vuruyorum. İçimde coşar İçimde taşarım İçimde yaşarım. Bir gün okuyacaksınız beni ve hayretler içinde kalacaksınız. Sayın gönlü de gözü de kör sevdiklerim. Ölünce kıymete binmek istemesemde öyle olacağım farkındayım. Yerin altı üstünden iyiyse rüyalarınıza kötüyse yine anılarda kalacağım. Hadi hoşçakalın..
HÂFİ tekrar paylaştı.
Kitapların çok özel dünyasından hep bir şeyler beklemiştiniz ne de olsa; kandırmacalardan ve kaçışlardan bir küçük sığınak yaratmıştınız kendinize.
Sayfa 37Kitabı okudu
Ama bi cız etmiyor değil. Geriye dönüp baktığımda yüzümün en çok güldüğü o zamanlara gidip takılı kalıyorum. Güzel bir maskem var neyse ki her şeye deli gibi gülüyor, umursamaz davranıyorum. İçimde bir yerlerde öldürdüğünüz içtenliğimi ne kendime ne size yansıtabiliyorum. Üzülmüyor , ağlamıyor değilim. İnsani duygularımı da tamamen yitirmiş değilim. Zaten gülecek bir şey olmadığından değil ağlayacak çok sey olduğundan kendime gelemiyorum. Sebepsiz güldüğüm her şeyin altında kendimi sakladığım tonlarca duygu var. Kaçış yolunu bulmuş değilim zaman geçiriyorum. Yol nereye gider bilmiyorum hem umursayıp yanımda kim var diyorum hemde boşver yalnızlığım asaletsizliğinizden diyorum. Bundan sonra çabalarım boşa gitmeyecek çünkü çabalayan olmayacağım. Bundan sonra kaybeden olmayacağım sizi kazanmak için sabretmeyeceğim. Ağlayan tarafta olmayacağım göz pınarlarımda çöl ıssızlığı kaldı. Ben yine gülecek bir neden yaratıp güleceğim. Sıradaki nedenimse siz..
Yıl bilmem kaç en sevdiğin şarkı kral tv'de denk geliyor. Sesi son ses açıp kayboluyorsun dünyadan bir kac dakika. Düşler sokağında geziyor ruhum, güller icinden geçerek. Ya da saklanıyor akşam ezanında kuytu köşelere çocukluğum birileri adını söyleyene kadar. Komşunun bahçeden yolduğum erikler ağrıtır karnını da ah çekmez yemeye devam edersin. Dizin kanar, yüzün güneşten yanar en yakın arkadaşınla bir küş bir barışık gezersin. Bisiklette iki elini bırakır ulaşabileceğin en büyük hazzın bu olduğunu sanırsın. Mahalledeki düğünlerde oynar giydigin kıyafete acımaz coşarsın. Kuş olur atlarsın yüksek duvarlardan, deli taylar misali koşarsın koşarsında yorulmazsın. Evinin balkonu senin asıl yerindir. Geleni geçeni süzer kafanda hayaller kurarsın. Sanki senin evinmiş gibi selamlarsın. Yan evden gelen kek kokusuna sevinir bilirsin sana da düşeceğini. Ne yediğin yemek sırtına gider ne de annen komşudayken aç gezersin. Akşam yatmadan yarının muhakemesini yapmaz misler gibi uyursun. Ne ütülen misketlerine ağlarsın ne de bahçeye kaçan toplara ağlarsın. Şimdiler içtigin suda zevk almaz yediğin yemekten tat alamazken hep o eskileri anarsın. Çocukken büyümek istediğin her an aklına gelir bir tek ona yanarsın..
Sarıyorum yine en başa. Akıllanmaz ruhuma, uslanmaz vicdanıma, doymayan yalnızlığıma kahreden her şeye. İstemekle kalmayan aç bir kemirgen düşlediklerim. Kafama vura vura değil komple yok ediyorum. Bir nebze kalan umudumu da siliyorum kendimden. Gücümü kaybetmeye yemin ettiren hayallerimi sileceğim. Önüme set set koyduğunuz her engeli aşmaya yeminler içiyor dilim. Kan kusturulan her duygumu yüzümde göremeyeceksiniz. Yandan sırıtan o gülüş akıllara zarar veren. Delirdim mi diyorsunuz? Delirmek nedir? Ben anlatayım hiç zahmet etmeyin. Sabah neşemi güdüleyen sebepler, aklımın bir köşesinde hep var olan ümidim kaybettirdiniz. Amacı insan kazanmakken insan kaybetmeyi iş bellemek. Kırmamak için taklalar atarken görmeyişleriniz. Icime icime sustuğum bir kez olsun neyin var demeyişleriniz. Vicdanı rahat, kalbi hiç olmuş yatılan uykular. Karmakarışık rüyaların aglatarak uyandırması. Neyse bunların hepsi kocaman bir beyaz yalan. Sonsuza kadar gülümseyeceğim. Bunu bilin yeter.