Onlar çıkınca İvan İlyiç kendini daha iyi hissetti:Yalan yoktu artık ,oda onlarla çıkıp gitmişti,ama ağrı yerinde duruyordu.
Hep aynı ağrı ve aynı korku.
“Her söz zamanında söylenir,derler.Öyledir , kızgın demir gibi dövülmeye hazır nice söz zamanı geçince tavını yitirir,katılaşır ;dışarı atıp kurtulmak istediğin halde taş kesilir, yüreğine oturur.”
“Ama bana öyle geliyor ki, böyle gerçekçi olurken güzellikleri göremiyorsun,kelebekleri yakalayıp o güzelim kanatların havını örseleyen oğlanlar gibi güzelliği yok ediyorsun.”