Gözlerine bakmayı sürdürdükçe ak daha ak, kara daha kara oldu; sanki yerde de gökte de bulunmayan gizemli bir kaynaktan alıyorlardı ışıklarını; çünkü toprak gece örtüsüne bürünmüştü, gökyüzündeyse ona ışık verecek ne ay ne de güneş vardı.
Ne var ki yeryüzündeki hiçbir güç, bir tek anda zamanın akışını tersine çeviremezdi.
Reader Follow Recommendations
Çünkü gelecek, istediğim renklere boyamak üzere hâlâ benimdi.
Oysa yalnız nefes almak yaşamaya yetmiyordu.
Çok istediğin bir şeyi kolayca elde edersen ondan vazgeçmen de kolay olur.
Beyaz yüzü parlıyordu ve bütün yıldızlar onun gözlerinde yaşıyordu.
Suskunluğum boğazımda düğümlenen kalın bir urgandı.
Ben insandım ama bana insanlığımı unutturdular.
Sesi, buz gibi havaları bile ısıtmaya başarıyordu.
Gözlerine hiç sonbahar gelmemişti, orada mevsim yazdı, gökyüzü hep bulutsuzdu.
Orada ölüvereceğim sanmıştım ama öyle istemekle olmuyor ölmeler. Yoksa kim bilir kaç kere ölürdüm ben?
Hiçbir kötülük, başka bir kötülük ile örtülemez.
Göz ağlamasa bile ses ağlayabilirdi.