"Yaralar vardır hayatta,ruhu cüzzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen,kemiren yaralar...Kimseye anlatılmaz bu dertler,çünkü herkes bunlara nadir ve acayip şeyler gözüyle bakarlar."diye başlar yazar metne ve metin boyunca sıklıkla yaptığı benzetmelerle okuma hazzıni sonuna kadar yaşatır.
"Lakin tek korkum:Yarın ölebilirim kendimi tanıyamadan..." Der ve ölüm temasını çeşitli metaforlar ve sembollerle sürekli hissettirir..öyle derinlikli anlatır ki,o hissin içinde dolanır durursunuz...
"Ve şimdi yazmaya karar vermissem,bunun tek nedeni,kendimi gölgeme tanıtmak isteğidir" cümlesiyle metin boyunca iç içe geçmiş,gercekle düşün yada bir sanrinin arasında gider gelirsiniz ve siz metnin sonuna kadar gerçeğin hangisi olduğunu anlayamazsınız...
Zaman ve mekan sınırsızligi vardır,çok güzel benzetmelerle birlikte hikayeler arasina geçişler mükemmel kurgulanmış güçlü bir anlatıma sahip olan bu kitap,sayfa sayısı bakımından az,içerik bakımından derinlikli,anlatım bakımından ise hazzı epey yüksek bir his yaşatıyor...çok fazla altını çizdiğim cümle,satır ve hatta paragraf oldu.Bunlardan en çok etkilendiklerim ise;
️Yalnız ölüm yalan söylemez!
Ölümün varlığı bütün vehim ve hayallaeri yok eder.Bizler ölümün çocuklarıyız,hayatın aldatmacalarindan bizi o kurtarır.Hayatin derinlerinden seslenir,yanına çağırır bizi.
️Onu kendi tenimin sıcaklığıyla ısıtmak istedim ona kendi sıcaklığımi verip ölümün soğukluğunu ondan almak istedim.Ola ki ona kendi ruhumu uflerim diye soyundum yanına uzandım.
Ben çok beğendim, önerimdir
