Ben çatısı ağlayan evimden yakınırken odama pencere açmayı unuttuğumu, duvarlara çizdiğim resimlerle avunurken resmin ta kendisi olduğumu; ne yazık ki çok geç farkettim.
Nefretle kıvranan gözlerin sahtelik saçıyordu gülüşlerinde. Sevgim senden iğreniyordu her gördüğünde. Samimi olayım mı? O beyaz gelinlik hiç yakışmamıştı çirkin yüreğine. Kendini attığın bataklıkta adeta parlıyordun. Çünkü Sen kötüsün hep kötü kalmalısın.