13 yaşında ortaokul sıralarında o zamanlar hangi yayın evi hatırlamıyorum, dandik bir basımını bir teneffüs sırasında okurken entelektüel bir adam olan Matematik hocam kitabın yaşıma uygun olup olmadığı konusunda benimle ufak bir diyaloğa girmişti. Ben de ergenliğin verdiği o cesaretle tam olarak okuma yetkinliğimin olduğunu savunmuştum inatla.
Yıllar sonra tekrar okuduğumda, Raskolnikov’un yaşadığı sanrıların 13 yaşındaki bir dimağa aslında eziyet ettiğini anlamıştım. Çünkü o boğuldukça ben de boğulmuştum, o hesaplaştıkça ben de hesaplamıştım. Suçun ve cezanın birbirinden ayrılmaz bağını anlamaya başlamıştım.
Sığ ve henüz yetişmemiş zihinlerde bir deprem etkisi yaratacak nitelikte bir kitap, bu yüzden yüzyıllar da geçse dünya var oldukça bahsi edilecektir.
Dostoyevski… sen karanlık zihinlerin aynasısısın. Verilmemiş hesapların hakimisin. Çok çok kalp.
