Modern zamanın itip kaktığı insanlardır Hikmet, Hikmet'ler. Doğacaksın, büyüyeceksin, gelişeceksin (kimseye mahrem yerlerini göstermeden) oynayacaksın (oynarken çok da kıvırmayacaksın) iş bulacaksın sonra Hikmet, eş bulacaksın aşık olmasanda olur ödevin bu Hikmet. Defterinin kenarına çiçekler çizmeyeceksin ama.
Oğuz Atay Tutunamayanlar'da içselleştirdiği keşfe, buz kesen yola bu sefer Hikmet'le devam ediyor; daha yalın hikaye ve daha köşeli bir üslupla.
Fazlalıksız bir hikaye Hikmet' inki Selime göre. Burnunun dikine gidiyor çünkü gidilecek her yer diğerinden hallice bu çatışmadan kaçanlar için.
'gündelik insan' ın
renksizliğine, hissizliğine, şekilciliğine ve tıkır tıkır işleyen rutininin ortasına bir sahne kuruyor Hikmet. Aşkı, Sevgi ve Bilge arasında kalışları, söylemek istedikleri,fazla söyledikleri, kimseye kucağını açamamanın verdiği hırçınlık ve yine kendi içinde sürdüremediği bir sürü şey için;''ben yalnız kalmalıyım. başka çarem yok.. deyip bize arkasını dönüyor.
Bana; Keşke 475 sayfa da kendimi bu kadar duymasaydım dedirten en yalnız yazar.Teşekkürler Oğuz Atay
