“Sevdiğimizi söylediğimiz, sevdiğimize inandığımız, sevdiğimize kendisini de inandırdığımız bir insanın yüzünü kalabalık içinde seçememek, tanıyamamak, hatırlayamamak korkusu değil mi?”
Yazarın “unutmayı” özetlediği bir cümleyle başlamak istedim. Bilge Karasu’dan okuduğum ilk kitap. Anlatım biçimine hayran oldum. Okuduğum cümleyi birden çok okuyarak özümsemeye çalıştım çoğu kez. Paylaşmak istediğim cümleleri de alıntı olarak paylaştım. Ama şunu söyleyebilirim ki, alıntı olarak paylaşılanlar, üzerinde düşünmeye ve sayfalarca yazı yazmaya değer gerçekten.
Yazar, bazı konuları anlatırken hissedilenlere yer vermiş. Kimi zaman bir olay ya da durum karşısında birden çok duygu hissederiz ve bazen adını koyamaz, bazen de tanımlayamadığımızdan dolayı unutur geçeriz ya. Yazar, birden çok duygu da olsa hissettiklerimizi özetlemiş kelimelerle. Burda bir örnek bir alıntıya yer vermek istiyorum. “Ölünün karşısında duyulan tek şey acı değil, acıma değil, diri olmanın sevincidir.”
Betimleme, yazarın dokunuşlarıyla farklı bir kimliğe bürünmüş sanki. Hissedilen kokulardan, ortamın loş, alacakaranlık ya da karanlık oluşundan, insanların hissettiklerinden ya da hissetmiş gibi göründüğü ancak gerçekten hissetmediği duygulardan, nesnelerden, anılardan….Birçok konu, birçok kavram iç içe bu kitapta. Okurken bir kavramın bendeki çağrışımlarına odaklanmışken, yazarın yorumlamasıyla kendime geldiğim çok kez oldu.
Keyifle okudum. Tavsiye edebileceğim bir kitap. Herkese keyifli okumalar dilerim.
