Hayatın güzelliklerini esirgediği
Bir sokağın arka tarafıdır ömrüm
Gücenik, kirli, karanlık...
Yaşar bir ölü yalnızlığı kendince
O duyarsız kalabalıklardan artık.
Şöyle diyor Stefan zweig: “Artık insanları bana daha iyi gelip gelmedikleriyle değerlendiriyorum. Onlarla birlikte olduğum da kendimi daha iyi hissedip hissetmediğimi soruyorum kendime.”
Bir kitabı okurken geçen iki saatin, ömrümün birçok senelerinden daha dolu, daha ehemmiyetli olduğunu fark edince, insan hayatının ürkütücü hiçliğini düşünür ve yeis içinde kalırdım.'