"Kaderime isyan etmiyorum Wilhelm. Hayatın çiçekleri hep hayali. Kaç tanesi solup gidiyor da arkasında hiçbir iz bırakmıyor -pek azı meyve veriyor- ve meyveleri de nadiren olgunlaşıyor! Yine de yeterince çiçek var! Olgun meyvelere bile dönüp bakmaz, onları çürümeye bırakırken, bunlara üzülmemiz tuhaf değil mi?"