Kitap güzeldi ama duygularımı tercüme eden nokta en çok bu yazı oldu . İçimdeki duyguyu tarif eder gibi hissettim güzeldi.
Senden sonra her şey çok zor be annem...
Ben hep anneme anlatırım kimseye söyleyemediklerimi. Şaşırma. Evet, annemi yıllar önce kaybettim. Ama biliyorum ki, o hâlâ benimle ve içimde yaşıyor. Beni dinlediğini ve hissettiğini biliyorum. Ben inanıyorum ki, anneler toprak olsa da, bir yan- ları geride evlatlarıyla kalır. Belki dokunamazlar, konuşamazlar ama evlatlarının yüreklerinde bir yer bulur ve orada yaşarlar.
Hayat bazen ağır geliyor be annem. Kendime ağır geldiğim zamanlarda başım yastıktan, gözüm ufuktan hiç ayrılmıyor. Hani o duali ellerinle bir dokunsan bana, belki geçecek geçmez dediklerim bile. Ama ne sen bana dönüp gelecek yerlerdesin, ne de şu insanlar senin geride bıraktığın o boşluğu dolduracak kadar vefalı. Ne herkese anlatılıyor yaşanılanlar, ne de suskun- luğumu herkes senin kadar anlar. Zor be annem, zor. Derdini içine atmak kadar, iki damlayı gözlerinde saklamak kadar zor. Herkese karşı güçlü görünmeye çalışmak kadar, geceleri gizli gizli ağlamak kadar zor. "Neyin var yavrum," diyen o yumuşak sesine, bana her şeyi unutturan o gülen gözlerine ve uzandı- ğımda adına huzur dediğim o mübarek dizlerine ihtiyacım var şu günlerde. Yoruldum anne. Hatta yoruldum demekten bile yoruldum.
