"Sevgili ben,Üzgünüm.
Kendi ellerin titrerken, başkalarını düzeltmeye çalıştığın için. Üzgünüm başkalarının yaralarını sararken sana
iyileşmen için yeteri kadar zaman vermediğim için.Üzgünüm, gülmenin bazen acıttığı günlerde kimse senin
hakkında endişelenmesin diye kendini güldürmeye zorlattım. Üzgünüm, hiç geri dönüş almadan tüm zamanını ve çabanı verdiğin insanlar oldu. Üzgünüm,
gece yatmadan önce ağladığın oldu ve kimse gelip sana nedenini bile sormadı. Ve çok üzgünüm sevilmeye en ihtiyaç duyduğunda seni sevmedim"
Dışardan nasıl gözüküyorum
bilmiyorum.Belki çok güçlü,belki çok
duygusal,çok agresif ve sinirli.Bilmiyorum.
Ama çok yoruldum... yaşadıklarimin
ağırlığını tek başıma kaldırmaya
çalışmaktan çok yoruldum. Kimseden
habersiz bir köşede kendi kendime
yetmeye çalışmaktan çok yoruldum. İçime
atmaktan çok yoruldum. Dönemiyorum
geriye,yaptığım hataları düzeltemiyorum.
Geleceğimi kurmak için çabaliyorum ama
o kadar yorgunum ki ayakta duracak gücü
kendimde bazen çok zor buluyorum.
Küçücük yaşlarımdan beri kocaman bir
kadın gibi düşünüyor olmanın ağırlığı var
üstümde. Aldırış etmiyorum, atlatırim. Daha
öncekiler gibi... çok daha güçlü olurum ve
çok daha duygusuz. Kendi ellerimle
hayatımdaki güzel birçok şeye veda etmiş
birisiyim, belki bir gün kalan tek şey olunca
kendime de ederim...