Mən onun gözəlliyini yox,
qüsurlarını sevdim.
Mən onun gözlərini yox,
göz yaşlarını sevdim.
Mən onun onsuz gecələrini sevdim,
çünki səhər açılacağını və
onu yenidən görəcəyimi bilirdim.
Mən onunla bağlı xəyalları sevdim.
Mən,əslində,sadəcə sevdim.
Sadəcə deməyimə baxmayın,
sən demə,böyük qəbahət imiş sevmək.
Ölümünə sevmək...
Onu kırmış olmalı yaşamında birisi.
Dinledikçe susması,düşündükçe susması..
Tek başına iki kişi ölmüş kendisiyle gölgesi,
Heykelini yontuyor yalnızlığın ustası.
Yalnız kaldınız sanırsınız,
Biliyorum.
Yalnız bırakılmışsınız,
Biliyorum
Ötesi yok.
Ötesi var:
Yalnızlık
Müziğin bile seni dinlemesidir.
Yalnızlık
İnsanın kendine mektup yazması
Ve dönüp-dönüp onu okuması
Yalnızlığın da ötesidir.
Işıksız bir gölgedir yalnızlık,
Arar bütünlemeye bir başka yalnızlığı;
Yazık ki taa kendine dek.
İner dağından dağından,
Bulamaz bir ses,gel deyen,çağıran...
Gözlerine yönelmiş bir ışık.
Gölgesinde kendisi,
Gölgesinde ışıksızlık.
Gölge vermeyen bir ışık
Yalnızlığını sürdürürken sonsuza dek,
Arar kendini bütünlesin diye
Bir gölge,sessiz,yumuşak,uyuyan.
Arar tek başına,elleri yüzüne uzanık bir anlam,
Kendisini gölgeleyecek.