“Hüzünlü bir şiir gibiydi her şey. Artık yavaş yavaş anımsıyordum. Günler geçiyordu. Bildiğim tek gerçek buydu.
Şairin dediği gibi, kendimi ağır ve müşfik akan bir suyun koynuna bırakmış, gidiyordum…”
İkimize bir mutlu son yazdım sonra.
O evde seninle birlikte oturduk.. Sustuk.. Yanımda durdun sessizce. Burası sondu. Başka bir yaşamdı.
Sadece biz vardık. Bana baktın.. Mavi ve telaşsız. Sustuk.
Başka bir yaşamda başka bir mutlu son.
Biz bunu haketmiştik.. Hikayemiz orada bir yerde. Hep benimle duracak. Dayanabilmemin tek yolu bu çünkü.
Ve elbette yolarımız yine ayrılacak bir gün.
Sonra aramıza şehirler girecek. Hiç karşılaşmayacağız. Tesadüfler bile bir araya getiremeyecek. Sonra da belki birimiz öleceğiz diğerimiz hiç bilmeyecek.