B.
@Heusha
• xxıv
• Kendim için okuyorum, kendim için alıntılıyorum, kendim için inceliyorum.
"...ve ben çok şeyler bekliyorum yarından."
Yüksek Lisans
İstanbul
207 reader point
Joined on July 2023
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Fakat nerede, evet nerede o beni dinleyecek mûnis yüz, muhabbetle gözlerime dalacak bir çift anlayıcı göz, nerede?
Samiha Ayverdi
Yolcu Nereye Gidiyorsun
Çocukların duyguları güçlüdür, gelgelelim duygularını çözümleyemezler. Duyguların çözümlemesi düşüncelerini bir ölçüde etkilese bile vardıkları sonucu sözle belirtmesini bilemezler.
Bessie şarkıyı bitirince, “Hadi, hadi Jane, ağlamasana!” dedi. Ateşe “Yanmasana!” demekle birdi bu. Ama, Bessie benim içimi kemiren onmaz acıyı nereden bilsin?
Reader Follow Recommendations
Halide Edip'in Handan'ı
Eser karakterlerin birbirlerine yazmış oldukları mektuplardan oluşmakta. Başlıca karakterleri Handan, Neriman, Refik Cemal, Server ve Hüsnü Paşa olarak sıralamak mümkün. 
Halide Edib Adıvar, bu eserini kendi yaşantısından etkilenerek ortaya koyduğunu söyleyebiliriz.
Ben kitabı sevdim. Refik Cemal ve Handan'ın içinde olduğu o ruhî durum güzel aktarılmış. Eserde Arapça kelime ve tamlamalar olmasına rağmen okuyuşumu olumsuz etkilemedi. Eserde kelime ve tamlamaların anlamlarına yer verilmiş bu detayı sevdim. Tavsiye ederim.
Fakat kalbimden taşan bu şeyleri sana söylemezsem kahrolacağım.
Acaba, “Bu başladığımız hayat yolunda, gel seninle nihayete kadar gidelim” diyecek misin?
Marmara’nın birer siyah gergedan gibi uyuyan adaları, denizin kurşunimsi maviliğine batan bu canlı arz ve uzaklardan geçen güneşin pembe, eflatun, inci renkleriyle rüyalı tülleriyle renklenen ufuklar! İşte bu yeni doğan parlak sabahla beraber bende bir şey doğuyor, ben bütün bunların bir parçası gibi bir şey oluyorum. Ve içimde artan hayatın tarlalardan, denizlerden mi, yoksa benim ruhumdan mı geldiğini bilmiyorum.
Kalbimde hep bahar akşamlarının okşayıcı, dinlendirici sakit ziyaları, kokuları var! Ne kalbi parça parça eden ihtiras rüzgârları, ne de ruhu yakan ateşler! Ben çok, çok mesudum!
Gölgemizin hiç ayrılmadan peşimizden geldiğini, adımlarımızı sessizce izlediğini hissederiz, kimi zaman da henüz bilincinde olmadığımız bir dilek gibi önümüzden koşar; ama onun aldığı o gülünç biçimlere dikkat etmeyiz ve bu çarpık biçimde kendimizi bulmaya pek kalkışmayız.
Hiçbir şeyin benim için gerçekleşmediğini, ama yine de her şeyin bana ait olduğunu hissediyordum.
Artık kenti hissetmiyordum, sokağı da, ne sokağın adını ne de kendi adımı hissediyordum, tek hissettiğim burada bir yabancı olduğum, bir bilinmezin içinde kendimi özgür bırakmış olduğum, içimde hiçbir amaç, hiçbir duyum ve hiçbir ilişki olmadığı, buna karşın çevremdeki bu karanlık hayatın, damarlarımda akan kan kadar mutlak olduğuydu.