Ahmet Ümit’in okuduğum ilk romanı. 3 farklı cinayetin aydınlatılmasını anlatıyor. İlk Kısım sarsa da diğer ikisi pek ilgimi çekmedi. Can sıkıntısına okunabilecek bir kitap.
Kendi yazmış olduğum öyküm :) yorumlarınızı bekliyorum..
"Trajedi" dedi.
Tüm bu yaşadıkların bir trajedi.
Bakışlarının ardındaki o derinlik, sürekli uyku halin, tüm bu sorumsuzluğun o günlerinden kalan yaraların belki de... Üzerine yapışan sessizliğinin rapsodisi... Zaman zaman ne yaptığını anlamlandıramıyorum. Kavanoz dibine biriken kahve misali olduğun yerden asla çıkamıyorsun ve üzerine sürekli bir yenisi ekleniyor. Sen ise devamlı dipte kalıyorsun. Konforlu çünkü... Terk edemiyorsun. Bilinmezliğin o kara deliğine doğru çekiliyorsun. Gördüğün kabustan sonra uyanmak aklına dahi gelmiyor. Söylesene ne yaşadın? Nedir seni böyle yaşamdan men eden? Ruhsuzsun sen ! Koca,şişko ve yalnız ruhsuz bir adamsın!
Uyandım...
Saat 06:32. Alarmın çalmasına henüz 28 dakika var. Kendime gelmem zaman alıyor. Yatağın sağ tarafına dönüp telefonumu kontrol ediyorum. Beynimde dün gece rüyamda duyumsadığım o cümleler canlanıyor. "Ruhsuzsun sen! Koca,şişko ve yalnız ruhsuz bir adamsın!" Sanırım evren bana toparlanmam için bir mesaj gönderiyor. Yıllardır yaşayan bir parazitim aslında. Tükettiğini üretemeyen, fikrini değiştiremeyen, konforumdan ödün vermemek adına sürüye takılıp , akıntıya kapılan yaşlı bir parazitim. Tanrım sen bana anlamımı bulma gücü ver...