Tüm insanlar aynıdır: Kendileri bir başkasının cebinden alırken yüzleri aydınlanır, gülümserler , ama kaybetme sırası onlara geldiğinde yastaymış gibi ağlarlar.
Sadece yaşamdan , şahsi ve sosyal çıkarlardan , insanlık ve vatandaşlık sorumluluklarınızdan , dostlarınızdan , kazanmak haricinde her tür amaçtan uzaklaşmakla kalmamış, hatıralarınzdan bile uzaklaşmışsınız...
Belki de ruh sayısız duyguyu bir anda taktıktan sonra tatmin olmuyor, huzursuzlanıyor ve nihai bir bitkinlige varıncaya dek , her defasında artan bir şiddetle yepyeni duygular tatmak istiyordur.