Ne ayak isiyiyor ıssızlığa yürüyen
Ne el istiyor benden aynalar
Dokunamıyorum; gözlerim uzak
Dokunamıyorum; yüzümde rüzgâr
Bedel istiyor benden aynalar
Bana kızma toprak
Bana küsme toprak
Sanki gayya kuyusuna atmışlar beni.
Kimse el vermemiş
İncinmişim güllerden evvel
Hâfız bir gazel yazmış da
Öyle çıkmışım gün yüzüne.
Böylece
Güller de dirilmiş.
Beyaz bir buluttan bir gün ansızın
Bir karanfil düştü parmaklarıma.
Gözlerine kuşlar doldu bir kızın
Elleri karıştı ırmaklarıma
Islak bir yürektir bende karanfil
Ruhum, kokusunun dilencisidir
Haşim, bu bir alev damlası değil
Büyük yangınların habercisidir
O kızıl bir deniz bense tenhayım
Onda umut, bende yalnızlık büyür
Ne dünya sonsuzluk, ne ben dehayım
İçimde sadece şairler uyur
Bütün şiirleri söyleyen benim
Bütün çiçeklerin adı Karanfil
Her akşam bir yaprak olur kefenim
Haşim, bu bir alev damlası değil.