Reader Follow Recommendations
Ve cam kutusunun içinde kadın tek bir bakışıyla sizi kör etmek için parlak yüzünü
kaldırır. Acımasız sol eli gizemli tarot kartı kafa taslarına, şeytanlara, asılmış adamlara, keşişlere, kardinallere ve palyaçolara çarpmak için iner; bu arada yüzü, ıstırabınızı veya ölümünüzü, umudunuzu veya sağlığınızı, her sabah yeniden doğuşunuzu veya geceleyin ölümün verdiği arayı araştırmak için yaklaşır.
Tom sadece on yaşındaydı. Ölüm, korku ve dehşet hakkında çok az şey biliyordu. Ölüm, o altı yaşındayken göçüp giden Büyük-büyükbaba’nın kutusunun içine düşmüş büyük bir akbaba görüntüsüydü; sessiz, içine kapanmış, artık nasıl iyi bir çocuk olunacağını ona söylemeyen, artık politika üzerine özlü yorumlar yapmayan, tabutun içindeki muma benzeyen şekildi. Ölüm onun için, yedi yaşındayken bir sabah uyanıp beşiğine baktığında,
erkekler küçük bir hasır sepetle onu alıp götürmeye gelinceye kadar, kendisine görmeyen, mavi, sabit ve donuk bir ifadeyle bakan küçük kız kardeşiydi. Ölüm, dört hafta sonra kızın yüksek iskemlesinin yanında dururken, onun bir daha gülerek ve ağlayarak asla bunun içinde olamayacağını ve doğduğu için onu bir daha kıskandıramayacağını birden fark etmekti. Ölüm buydu. Ve ölüm, görünmeyen, ağaçların arkasında yürüyen ve duran; bu şehirde, bu sokaklarda son üç yılda bir, iki, üç kadını öldüren; ışıkları zayıf olan bir sürü yere yılda birkaç kez girmek için kırsal kesimde bekleyen Yalnız Adam’dı. Bu Ölüm’dü...
tıpkı sonbaharda kuru yığınlar üzerine rahatça uzanmış gençlerin dünyanın
ölümünün bir parçası olmaktan mutlu olmaları gibi...
Bir keresinde de bir kızı sever gibi olmuştum; bu kız bana
söylemişti, her şey gibi aşk da soluklaşır demişti. Kendi de soluk benizli,
zayıf bir şeydi. Dediği gibi olmuştu. Aşk da soluklaşmıştı.
"Sonunda buldum onu; altıncı arayışımda. (Her şey üst üste olsun. Sonunda
ölüm gelse bile.) "
