Kitabın sayfaları arasında Diyojen gibi gezindim. Kitabın sayfaları arasında Diyojen gibi gezindim. Kitabın sayfaları arasında Diyojen gibi gezindim. Kitabın sayfaları arasında Diyojen gibi gezindim.
Uzun süredir kitaplarla arama kasıtlı olarak bir mesafe koymuştum. Belki hiç olmadığı kadar aklımı askıya almak istedim, bilmiyorum. Aklı askıya almayı göze aldığında ne yapar insan? İnanır. Ve psikolojik anlamda bir var olma oyunu oynar. Ben bütün inançsızlığımı; derinlerde bir yerlerde beceriksizce sakladığım ve üzerini örtmekten keyif aldığım
@Taranta_babu ile İzmir Devlet Tiyatrosu’nun, Karşıyaka Ragıp Haykır Sahnesi’nde sahnelediği, Duşan Kovaçevic’in “İntiharın Genel Provası” adlı oyununa gittim. Bu yazıyı, dramatik yapılara biraz aşinalığı olan sıradan bir tiyatro izleyicisi gözüyle yazıyorum. Yıllar önce Niğde’de okurken, o zamanlar Niğde’nin tek tiyatro topluluğu olan ve
“Gülüşün ve Unutuşun Kitabı” sadece birbirine geçmiş öyküler olarak da okunabilir, Çeklerin başından geçen siyasi ve toplumsal birtakım olayların bellek ve unutuş kavramları ekseninde düşünülebilecek tarihsel kayıtları olarak da… İyi bir roman, her ne kadar kısıtlı bir evrende, karakterlere ve onların başından geçen olaylara yüklenmiş birtakım
Kitabın yazarına ve türevleri olduğunu bildiğim bazı isimlere karşı, Türkiye'deki belli başlı siyasi ve toplumsal dönüşümlerden sonra ortaya çıkan hafiflikten istifadeyle kendilerine yer edinebildiklerinden dolayı, dahası bir şeyin ölümünden doğan boşlukta serpilip yollarını bulduklarından sebep müthiş bir önyargım vardı. Bu kitabı okumadan
