“Bak bu yara annemden, işte bu babamdan, buradaki ilkokul öğretmenimden, haaa şu en derin olan mı onu ben açtım bilmeden. En çok da o acıtıyor canımı, en çok o kanıyor."
Okyanusun dalgaları gökyüzüne vuran geceyken
Sen cennetin varlığından gurur duyuyordun
Ve ben de buna boyun eğdim
Avuçlarımda eriyen kar yere damlamaya başlarken
Karın rengi cinayet rengine bürünürken
Ben titreyen tırnaklarımı avuçlarıma batırıyordum
Birkez daha boyun eğdim
Kar tanelerinin sayısı çoğalırken
Gökteki yıldızlar parlamayı keserken
Buna göz yaşlarımla cevap veriyordum
Buna boyun eğmek zorunda kaldım
Cennetin açık kapıları yavaşça kapanırken
Okyanusun dalgalarının vuracak kıyısı kalmamışken
Ben yardım istemek için sana koşuyordum
Ve ben de buna boyun eğdim
Yeryüzünde sığınacak bir yerim kalmamışken
Yalnızlık gittiğin yoldan gelir,
Siyaha boyanır içimde,
Günün ilk ışıkları ile gecenin karanlığı arasında,
Bir mevsim daha eskir,
Bitiremem başladığım hiçbir şiiri...