Aslını sorarsan
Biz bu dünyada her şeyi olmuş bitmiş bulduk
Hayatı kırk yıllık bir dost gibi yanıbaşımızda
Ölümü göz kapaklarımızın eşiğinde
Ve adlarımız
İbibik kuşu gibi başımızın üstüne konmuş!
Ne gülden rengini dilendik
Ne de gölgesini ayırmak istedik ağacından.
Olmayacak dualara âmin demedik
Toprağın delip böğrünü
Bir ömrün rızkını bir günde yemedik.
Rüzgâr esti üfürdü
Ölüm aldı götürdü, boş verdik.
Hayvanlar -hepsi kendi çabalarıyla yaşar- sefaleti bilmezler çünkü hiyerarşi ve sömürü yoktur onlarda. Sefalete yalnızca insanda rastlanır, benzerini kendine kul köle eden bir tek o var; yalnızca insan kendini bunca aşağılayabilir.