Tamam beni sevmeyeceksin anladım ve geçtim burayı ama seni sevdiğim için neden kızıyorsun bana sanki bir suç işlemişim gibi neden utanmamı istiyorsun seni sevdiğim için
Oysa ben seni sevmeyi hayatımın en büyük mutluluğu gibi taşıyorum içimde
Onun sesini, gözlerini, gülüşünü, yürüyüşünü, her halini sevdiğin için ona aşık değilsin; ona aşık olduğun için onun her şeyini seviyorsun. Aşk önce gelir ve aşk varsa sevgilide her şey zaten sevilir.
Beni anlamalı. Hiç konuşmadan, kendimi anlatmaya gerek kalmadan, beni yormadan. Sadece bana bakarak, halimden, gözlerimden, suskunluğumdan beni anlayıp sevmeli. Zaten gerçek aşk için bir bakış bile yeter.
Ben bu aşk için daha fazla gayret etmeyi ve daha fazla bir şey yapmayı mesela ona başka şekillerde gitmeyi başka şeyler söylemeyi istemedim. Ona bütün ruhumla ve bütün kalbimle aşkla, derin bir sevgiyle bakmış ve ona onu gerçekten sevdiğimi göstermiştim. Bunun üstüne fazladan bir şeyler yapmayı aşkıma ve duygularıma edepsizlik olarak görüyordum.
Beni sevmediğini ve sevmeyeceğini anladığım zaman korkunç bir umutsuzluğa ve derin bir üzüntüye kapıldım. Olduğum yere çöktüm, kıpırdamadan öylece durdum. Hiçbir şey yapmak istemiyor saatlerce öylece durmak hatta olduğum yerde yok olmak istiyordum. Beni sevmesi imkansızdı biliyordum. Hayatımda ilk defa bu kadar çaresiz ve güçsüz hissediyordum. O anda ve o saniyede bambaşka biri olmuştum. Değişmiştim.