Kitaba başlamaya çalıştığımda sürekli önüme kitabı anlamam için yazardan birtakım açıklamalar okudum. Açıkçası o dönem açısından yanlış anlaşılmaya uygun bazı imgeler olması mümkün ama bir an önce kitaba geçmek istedim.
Marry Shelley'nin okuduğum ilk kitabıydı. İlk cümleden beni alıp götürmese de, biraz zaman sonra kafamı kitaba gömüp kitabın dünyasına ışınlandım sanki. Hem bitirmek istedim, hem de asla bunu istemedim.
Frankenstein'ın Canavar'ı...
Açıkçası kitabı okurken en çok "empati" sözcüğü kulaklarımdan gitmedi. Genç ve meraklı bir öğrenci yaratılış hakkında kendini geliştirmeye çalışıyor. Ardından başarılı da olabiliyor. Ne yazık ki, yarattığı şeyden nefret ederek son sürat ondan uzaklaşıyor. Onu mahvediyor. Fakat bunu yaptığını kesinlikle fark edemiyor. Çirkin görünüşlü bir şey yaratmış olmasına rağmen, içten bir bebek kadar masum... Asıl canavara kendisi dönüştürdü. Sonu hoş bitmeyecek savaşı kendi açtı.
Okurken büyülendim ama. Müthiş bir anlatımı varmış. Her şey gözümün önünden aktı geçti. Film şeridi gibiydi.
