hknakgl
@JeannedArc01
Ölü olmayınca her insan uyumsuzdur.
Ad astra per aspera.
MSKU
Adana, 19 August 1993
160 reader point
Joined on June 2017
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Çıkar boynundan at o ipi çocuk!
Salıncaklar mı yok sana?
Kalk hadi o soğuk betondan,
Yatacak başka yer mi yok sana?
En sevdiklerimi verdim ölüme de;
Ben bu yaşımda gitmenin böylesini görmedim.
Kırılan bir boyun gibi orta yerinden kırıldığını ömrün…
Görmedim Ademoğlunun dalından koparılır gibi koparıldığını…
…ve böylelikle umut etme kabiliyetimizi aldılar elimizden.
Ne diyeyim, dilerim ihtiyacı olan birine gidiyordur bizden aldıkları umut!
Dünya adaletsiz çocuk!
Dünya zorba.
Elbet eşitleneceğiz o gün kıyamda.
Bu kekeme, toz ve duman sözlerimi iyi belle,
Bahara kalmaz, gelirim yanına.
Nazım Hikmet
Korkakça yaşanan aşk hiçbir yere gitmez, hiçbir yere ulaşmaz. ” (Silvio Rodriguez)
Aşk - yaşamdan önce gelir
-Ölümden - sonra
-Yaradılışı başlatır
Ve dünyanın yandaşıdır -
Reader Follow Recommendations
...
Çiçeğimde gizliyorum kendimi,
O vazonda soldukça ,
Bilmeden hissediyorsun beni
-Neredeyse bir kimsesizliği
...
Ama ölünce, canlılıkları başladı.
...
Sevmeye de zamanım olmadı
-Ama Bir uğraş gerektiğinden
-Düşündüm ki
-Aşk çok zor değil
Yeter bana -
...
Daha yalnız olabilirdim
Yalnızlık olmasa
-Kaderimi çoktan benimsedim
-Belki diğeri - huzur -
...
Ruhunu yokluyor senin
Tuşları yokladığı gibi müzisyenlerin
Müziğe tüm şiddetiyle başlamadan önce
-Seni azar azar sersemletiyor
-Kırılgan doğanı hazırlıyor
...
Mantığım diyor ki,
hayat kısa -Ve acı - mutlak -
Ve yaralı pek çok kişi,
Ama ne olmuş yani?
Mantığım diyor ki,
ölebiliriz -En büyük hayat gücü
Alt edemez çürümeyi,
Ama ne olmuş yani?
Mantığım diyor ki,
cennette -Her şey eşitlenecek bir şekilde
-Bir denklem sunulacak yepyeni
-Ama ne olmuş yani?
Buna inanmıyorum. Çünkü babam çok iyi biri. İntihar mı etsem
hknakgl tekrar paylaştı.
“...Hayat neredeydi?
Dağılıyor, yok oluyordu ve hayatım tartıldığında eksik çıkıyordu... Hayatımda yirmi sayfalık bir öyküye bile yetecek bir olay yok gibiydi. Felç
olmuş halde oturuyordum, dünyada konuşacak kimsem olmadığını hissederek,
insanlıktan tamamen uzakta, kendi eserim olan bir vakumun içinde kendimi
giderek daha kötü hissediyordum.
Başka ne bekleyebilir ki insan bu paragözlerden, günbe gün, saat saat, parça parça kendilerini, kendi insani doğalarını katledenlerden!
İnsanların bu sahte üzüntüsüne ve kirli imalarına yakından tanık olunca utanıyor insan. Yalnızlaşmış insanlar kadar çok, görgüsüz ve hayli yoz olan fikirler vardır, çünkü bu insanların herbiri kendine yabancıdır ve herkes birbirine yabancıdır