Her insanın hatıralarında, herkese söyleyemeyeceği, ancak dostlarına açabileceği taraflar vardır. Hatta dostlara bile açılamayacak, insanın yalnız kendine saklayacağı sırları da bulunur. Bunlardan başka, kendi kendimize bile açmaktan çekindiğimiz konular da vardır…
Acı çeken kimse inlemekten zevk alır; almasa inlemesini pekala tutardı.
Şüphesiz böyle bir duvarın hakkından gelmeye gücüm yetmezse boşu boşuna yırtınacak değilim, ama karşımda gücümün yetmediği bir taş duvar var diye büsbütün boyun eğmeye de razı olamam.
Okur Takip Önerileri
Umutsuzluk en yakıcı zevktir, özellikle de içinde bulunduğun durumun çaresizliğini açıkça kavramışsan.
…, yemin ederim ki, her şeyi fazlasıyla anlamak bir hastalıktır; gerçek tam manasıyla bir hastalık.
Kötü biri olmak bir yana, herhangi bir şey olmayı da beceremedim. Ne kötü ne iyi, ne alçak ne namuslu, ne kahraman ne de haşerenin biriyim.
İki kent arasındayım, biri bilmiyor beni, öteki artık tanımıyor.
Birden, insanın her zaman kaybettiğini öğrendim.
Duyduğum acıyı göstermemek yetmiyordu, acı duymamak gerekiyordu.
Bir yığın tedirgin, kendinden sıkılmış var olandan başka bir şey değildik. Burada bulunmamız için tek bir neden yoktu, hiçbirimiz böyle bir neden ileri süremezdi. Utanç içinde bulunan ve belirsiz bir tedirginlik duyan her var olan, ötekilerin karşısında kendini fazlalık olarak hissediyordu. Fazlalık.
Bu geçici bir huysuzluk ya da bir hastalık değil; kendi öz varlığım.
Çünkü sevgi gerçek bir tanıyış değildir.
“ Düşünüyorum da, “ diyorum gülerek, “ hepimiz şurada oturmuşuz, o değerli varoluşumuzu sürdürmek için yiyip içiyoruz. Oysa, var olmaya devam etmemiz için hiçbir, ama hiçbir sebep yok.
Çıkıyorum. Niçin? Niçin mi? Çıkmamam için sebep yok da ondan. Kalsam da, bir köşede sessizliğe gömülsem de kendimi unutamayacağım. Burada olacağım, ağırlığın döşemenin üzerine çökecek. Varım ben.
Kendi geçmişimi elimde tutamamış olan ben, bir başkasının geçmişini kurtaracağımı nasıl umabilirim?