Sol yanım buruk. Sol yanıma eylülden kalma bir hüzün düşüyor. Benden önce ekim üşüyor, kasım üşüyor ve hâlâ bahar gelmiyor yurduna.
Aşkın vahasında suyun serabıdır sevgili.
Her adımında kumlar sesi ile yanar tutuşur.
Aşkımın zekâtıysa her dökülen gözyaşı.
Şimdi bir elif miktarı sus sevgili.
Seni susarak özlemeyi bahşet!
Kitap insanların düşünüp, sorduğu sorulara yanıtlar veriyor. Benim kafamda kitapta yanıtlanmayan sorular var. Sorularımın her zaman yanlış olduğunu düşündüm çünkü bu soruları başka kimse sormuyor. Belki de kimse bunları sormayı düşünmemiştir. Benim karanlığım belki daha önce varmıştır. Belki de ben bilgisizliğin boşluğuna vuran ilk ışığımdır.
Belki sorularım önemlidir.
Reader Follow Recommendations
Duygular üzerimden tıpkı rüzgârlı bir günde bir manzaranın üzerinden geçen ışık ve gölgeler gibi geçiyor. Tepeler hep aynıdır, ister bir bulutun gölgesinde kalsınlar, ister güneş ışığının.
Görüyorum ki insanları kazanmak için onların beğendiğini beğenmek, sözlerini bilge sözü kabul etmek, kusurlarını övmek, yaptıklarını alkışlamaktan daha iyi bir yol yok.
Ne kalır ne kalır
Tuz gibi susayan, nane gibi yayılan
Dokuzu unutulmuş on yüz mü kalır
Onu da unutulmuş bir şiir belki kalır
On çizik, on çentik, on dudak izi
Bir çay bardağında on dudak izi
Aşklardan sevgilerden
Suya yeni indirilmiş bir kayık gibi
Akıp geçmişsem, gidip gelmişsem
Bir de bu kalır.
Küçükken kağıttan gemiler yapardım; bazen derede, bazen gölde, bazen küçük bir leğende yüzdürürdüm. Bazen yüzdüremesem de hayal ederdim. Hayallerime sığdırırdım gemileri, tertemiz bir güneş doğdururdum tertemiz bir dünyanın üzerine. Ne tebessümler sığardı minicik ellerimle yaptığım o gemiye ve ne çok hüzünleri yolcu ettim ben o gemiyle.
Dağıtılmış pazar yerlerine benziyor şimdi istasyonlar
Ve dağılmış pazar yerlerine memleket
Gelmiyor içimizden hüzünlenmek bile
Gelse de
Öyle sürekli değil
Bir caz müziği gibi gelip geçiyor hüzün
O kadar çabuk
O kadar kısa işte o kadar.
Kıpırdamadan duruyorum.
Kalbim ağlıyor,
şimdiye kadar hiç yağmadığı kadar
gözlerime yağmur yağıyor.
Yüküm ağır, söylenmemiş cümlelerin heybembe.
Dertsiz bir kaya dibi var mi bu alemde?
Öyleyse dövünüp durmak niye?
Sabreyle...
Nice kapılar açılır, hiç beklemediğin de...
"Evet, herkes gitti, gitmeyecek dediklerimizin ismini bile unuttuk artık."
Hayır Milena, birlikte yaşayabileceğimiz bir kaderimiz olmayacak Viyana'da, olamaz da; zaten hiç olmamıştı, ben başımı duvardan uzatıp bakmaya çabalamıştım., ellerimle duvara tutunmuştum ama tam kendimi yukarı çekmeye çalışırken, bir ara sana parmaklığın üstünden bakmıştım sonra yere düştüm ve ellerim kan içinde kaldı. Birlikte yaşayacağımız belki başka şeyler var olabilir, dünya bu belkilerle dolu ama ne yazık ki, ben onları bilmiyorum.
