Uzun sarı yüzünde şekil değiştirmekten yorulmuş bir ifade vardı. Nasıl elde edildiği belli değildi bunun, kahır dolu gibiydi ama başka bir şeydi de belki. Sarkmaktaydı bu yüz. Ağırdı. Adam acı mümkün olduğu kadar kendi içine Aksın diye yüzünü önüne eğmişti.
İçimde müthiş bir boşluk hissi vardı. Hayatımın en dolu en manalı zannettiğim bi devresi birdenbire boşalmış bütün manasını kaybetmişti.
Peki, ya kalbimdeki yük? Hangi hekim'in ilacı, hangi aktarın merhemi, hangi büyücünün iksiri yok edebilirdi onu?
Okur Takip Önerileri
"Bir ümidim yok.
Bu sondu.
Artık hiçbir şeyin değişmesine imkan yok,
lüzum da yok...
Demek böyle olması icap ediyormuş.
Yalnız söyleyebilsem...
Bir kişiye olsun içimdekileri dökebilsem...
Bunu sahiden istesem bile
Artık böyle bir insan bulmama imkân yok...
Bende arayacak hal kalmadı...
Kalsa da aramam... "
ŞAKASI YOK
Bir gün mutlaka öleceksin! Bugün sana akıl verenler o gün mezarına gelecek ve üstüne acele acele toprak serpecek.
'Çok iyi bir insandı o!' diyecek ve seni ıssız da yalnız bırakıp geri dönecek... Kimse girmeyecek seninle mezara ve hiç kimse bürünmeyecek sonsuz yasa. Sadece sen tutucaksın kendi yasını ki ölenlerin yüzlerce yıldır devam eden matem sessizliği de bundandır zaten. Sende susacaksın bir gün kendin için ve şaka değil senden başka herkes işine geri dönecek ertesi sabah. Öyleyse tekrar düşün: Seni senden daha çok kim sevebilir?
