Zamanların en iyisiydi, zamanların en kötüsüydü. Hem akıl çağıydı, hem aptallık. Hem inanç devriydi, hem kuşku. Aydınlık mevsimiydi, karanlık mevsimiydi. Umudun baharı, mutsuzluğun kışıydı. Hem her şeyimiz vardı hem de hiçbir şeyimiz yoktu..
Kafeste doğan kuşlar, uçabilmenin bir hastalık olduğunu düşünürler..
Soğuk mermerde uyuyanların gördüğü rüyalar da kuş tüyü yastıklarda uyuyanlarınki kadar güzelken nasıl kaybedebilirim adalete olan inancımı?
Halil Cibran
Reader Follow Recommendations
Modern dünyanın kandırmacası da budur işte: her şeye yetişmek isterken hiçbir şeye yetişememek, her şeye sahip olmak isterken aslında hiçbir şeye sahip olmamak..
Dışarıda şehrin rutubetli ve kasvetli evleri kararmakta, odama yine dertli bir akşam dolmaktaydı..
Tüm anılarını bir bavula sığdırıp gelmişti ki ağzı yolda açık kalmış da içindekiler bir bir dökülmüştü sanki..
Ne yaparsın işte. Sen buluta şiir yazarsın gökyüzü alınır.
Ne tesadüf değil mi? Oysa ki hepimiz misafir olmuşuzdur bilip bilmediğimiz gönüllerde.
Zaman lazım sadece, unutacaksın! Nasıl unuttuysan çocukluğunu, kırılan oyuncaklarını.. Kırılan kalbini de öyle unutacaksın.
Bir rahmet boşaldı üzerlerine. Akan gözyaşları idi, yağmuru farketmediler.
