Arılar bal için bekler petekler
Alır her çiçekten verir emekler
Mecnun Leylâ için pınarı bekler
Ben de bir yâr için olmuşum deli
Evvelden var idi bu sevda bende
İlikte damarda cesette canda
Ölünce hû çeksin kemiğim sinde
Dünyâda durunca Veysel'in dili
Film şeridi gibi geçer yaşadığın anılar, günlerin heyecanların üzüntülerin yıllar sonra tekrar o anıları yaşamak için geldiğin kentte kocaman bir boşluk kocaman bir hiçlikle karşılaşırsın geriye dönüp içinden sadece bu kadar basit olmamalıydı vazgeçmek ya da ölmek dersin