Sürgün olanımız neşeli sohbete ciddi bir cümleyle ara verdi. “Güney’e gidiyorum” dedi mutlu bir ona, “Kürt hükümeti bana devlet nişanı verecek. Bir mesajın var mı Yaşar baba?” Baktılar birbirlerine. Beni ve çayları unuttular. İkisinin de gözleri doldu. Sessizlik uzun bir kış gibi uzun sürdü.
“Onlara, onları çok sevdiğimi söyle” dedi Yaşar Kemal, nice sonra. “Benim” dedi “30 kadar romanım var. Hepsini Kürtçeye çevirtsinler.” Bana döndü, “Selim yapar” dedi. Mehmed Uzun’a dönüp devam etti: “Onlara de ki, bir halk ancak yazarlarına para verince millet olur. Fransızca ya da İngilizce için çok daha fazlasını alıyorum. Onlardan ise 100 bin dolar istiyorum. O parayı göndersinler. Bankaya gideyim. Oradaki kıza ‘kızım, Kürtler bana para göndermiş, ver bakalım’ diyeyim. Kız parayı masanın üstüne koysun. Kürtlerin parasını döşüme bastırıp bir güzel ağlayayım. Sonra telefonumdaki üç numaradan seninkini bulayım. ‘Mehmed’ diyeyim, ‘bana pêşmergelerin şehit derneklerinden birinin hesap numarasını bul, parayı oraya yatırayım!’”
vinkovar.blogspot.com/2022/02/selim-t...