Biliyordum ki insanın hayatı bir yılda, bir günde, bir anda değişebilir. Her şey ters yüz olabilir, bir gün hiç beklenmedik şekilde yardıma ihtiyacı olan kişi ben olabilirim. Bu yüzden hayatım yolundayken iyi bir şekilde yürümeye gayret ediyordum.
Farklı koşullarda daha mutlu ya da mutsuz olur muydum bilemem fakat başka bir insan olmak istemediğimi biliyordum. Ne kadar acı verse de ben böyle biriydim işte.
Büyük şehirlerde kendimizi ufak dairelere kapatmış, bizi geliştirecek her türlü şeyden uzaklaşarak küçük ekranların içine hapsolmuştuk. Her şeyi bildiğimizi sanıyorduk ama insan hiçbir şey yapmadan neyi öğrenebilirdi ki?
Bazen çocukları kıskanıyordum. Baş ettikleri acı ne denli büyük olursa olsun çocuk olmak her şeyde bir sevgi, bir güzellik bulmalarını sağlıyordu. Acılarını unutup oyuna kapılacak kadar umutla dolu, hayatı dolu dizgin yaşayacak kadar cesurlardı.
Değişimler birdenbire gerçekleşmez, hedef ve isteklerini adımlara bölmeli, her adımda inancını koruyarak ilerlemelisin. Sonunda dönüp baktığında bir değişim yaratmayacağını düşündüğün tüm o adımların, değişimin kendisi olduğunu görürsün.