Reader Follow Recommendations
Dostoyevski Ezilenler kitabını 1861 yılında kaleme almış. Kitabı bitirdiğimde biz şu an 2021’deyiz ve neden hala benzer şeyler yaşıyoruz diye düşünmekten kendimi alamadım. Aynı şeyleri yaşamaktan korktuğumuz için mi hep bir döngü içindeyiz? Bunu sorguladım. Bireye indirgendiğinde evet hep korkularımızı çağırırız. Peki genele indirgendiğinde? Belkide korkularımız birleşip bir bütün oluyor ve yüzyıl geçsede aynı şeyler yaşanmaya devam ediyordur. Biz çağa ayak uydurmaya çalışsakta birlik olmadan korkularımız dağılmıyor ve hep aynı döngü içinde yüzüyoruz belkide..
Kitabı okurken o dönemde böyle şeylerin yaşanması normal derken kendi çağımda benzerlerinin hala yaşanıyor olduğunu bilmek beni ürküttü. Bunun geçmişle, dinle, ırkla ilgisinin olmadığını, ne kadar değişmeye uğraşsakta, atalarımızdan bize bazı duyguların kalıcı olarak geçtiğini fark ettim. Kitabın içinde kendimi kaybetmemde bu yüzden belkide.
Her karakterle bütünleştim. Yeri geldi Vanya gibi saf bir aşık oldum. Nataşa gibi aklımı kaybettim. Alyoşa gibi yetişkinken çocuk kalbine sahip oldum. İşte böyle usta bir yazar Dostoyevski. Roman yazıyor ama insanı sorgulatıyor. Yeni yeni şeyler fark ettiriyor.
Eğer okumadıysan hemen okumanı tavsiye ederim.
* Kalbindeki raflara..
•
•
Beyza
