Reader Follow Recommendations
“Seni seviyorum” dedin. Neden birbirimize söyleyebileceğimiz en sıradan şeyi duymayı bu kadar çok isteriz hala? “Seni seviyorum” her zaman bir alıntıdır. Onu ilk söyleyen ne sensin ne de benim, yine de sen söylediğinde ve ben söylediğimde, keşfettikleri iki kelimeye tapınan barbarlar gibi oluyoruz. Ben taptım onlara ama şimdi, kendi bedenimden sökülüp alınmış bir kayanın üzerinde yapayalnızım.
Kalbin de kabrin de nakli mümkün ama aşkın nakli olmuyor.
Dünyaya açılan pencerenin camlarını sil.
Ne diyordum, kalbim, evet, evet, kalbim, bir zamanlar dutluktu, bağdı, bostandı, günlük güneşlikti ve hatta denizi bile vardı. Zavallım, ahir ömründe, çok heyecan, bir o kadar heyelan gördü. Gece gündüz süren yangınlara, Kandilli Rasathanesi'nin aklını alacak depremlere, gözyaşlarından mütevellit şiddetli erezyonlara, aklımı alabora eden fırtınalı bir aşka maruz kalınca, bitki örtüsü falan kalmadı tabii ortada.
"Cebimden o kırık gülümsememi çıkartıp, kimsenin görmediği bir elle ağzımın ortasına yapıştırdım. 'Olsun' dedim. Olsun hırkasının ilk dügmesini o gün ilikledim."
Kalbim, tüm vücudumun içerisinde, hassaten jeolojik bir öneme sahiptir. Şimdi şu çorak halini görünce insanın inanası gelmiyor tabii ama sizi temin ediyorum, buralar eskiden hep dutluktu. Oyle ki bakmaya doyamazdınız.
Teneffüste okul çocukları gelir. Kimisi her şeye saldırır, kimi istediğinden alır ama birisi hep arkadadır. Usul usul kasaya yaklaşır, avucunu açar, terli küçük avucunda sımsıkı tutulmaktan iz yapmış bozuk para. Diğer elinde pahalı bi çikolata.... "Bu paraya bu oluyo mu?" diye sorar çocuk.
Acıdan öleceğimi sanmıştım. Ölmedim. Zamanla ağlamamayı, sızlanmamayı, anne olmayı, annem gibi anne olmayı öğrendim.