Reader Follow Recommendations
Əhali bizi müharibəyə yola salarkən üzərimizə güllər atırdı. Bizə xeyir-dualar verir, xoş sözlər deyirdilər. Özümüzü qəhrəman kimi hiss edirdik, qürurlanırdıq. Gələcəyimizi təmamilə unudub anın dadını çıxarırdıq. Gödəkçələrimizin döş cibinə çobanyastığı qoymuşdular, yəni ürəyimizin üstünə. Uzun müddət keçdi. Döyüşün qızğın zamanlarında gül qoyduqları yer qana boyandı. Vurulduğumuz an yerə düşdük və yerindəcə həlak olduq. Bir müddət keçəndən sonra biz torpağa qarışdıq. Bir məzarımız da yoxdur ki, kimsə gəlib gül qoysun. Amma öldüyümüz yerdə güllər bitdi. Bilirsiniz niyə? Çünki biz günahsız idik. Öldürdüyümüz təqdirdə günahsız idik biz. Çıraqlar söndürürdük və bizim də çırağımız söndü. Eynilə bizi öldürənlər də günahsız idi. Amma onlar evlərinə qayıtsalar boyunlarında olmayan günahların əzabını çəkəcəklər. Çünki ölənlər daha şanslı idi.