...ama demedim çünkü babamın mutsuzluğu yıllar içinde katılaşmıştı, artık sessizliği geçilmez bir kabuktu,ben ise çok geçtim ve o kabuğu kıracak özgüvenim yoktu.
Kültürel psikoloji neyin doğru/ normal, neyin yanlış/anormal olduğu bilgisinin bizimle ortak soyu bile paylaşmayan insan yığını tarafından bize empoze edilip şartlandırılabileceğimizi söyler; sembolik düzenin aktarımı olarak konuştuğumuz dil ise neyi düşünüp neyi düşünemeyeceğimizi belirler.
Ama biliyorsun nihayet ben de insanım
Umutsuzluğa düştüğüm anlar oluyor
Hiç gelmeyeceksin sanıyorum
O zaman kurşun gibi bir korku saplanıyor kalbime
Katran gibi bir yalnızlıktır sarıyor içimi
Yalnızlığımdan utanıyorum.
Hani denizin insanı deli eden maviliği
Nerde o güneş parıltıları nerde?
Göremiyorum ama duyuyorum
Yaklaşan fırtına sen olmalısın
Bu rüzgâr senin hayallerin olmalı
Senin ümitlerin
Senin arzuların olmalı
Bütün karanlıklara razıyım
Yalnız uzaklarda, çok uzaklarda
Bir gemici feneri yanmalı
Ben bir katran deniziyim artık
Dalgalarım iri kayaları döver durur
Bütün yaratıklar derinliklerimde kapkara
Ne bir seven var beni
Ne bir anlayan bulunur