Yıldızların arasından seni bulmaya çalışıyorum. Hani en parlak yıldızı... Bazen, işte diyorum işte ordasın, sesleniyorum sana. Derinliklerimi, kimsenin bilmediği dünyamı anlatıyorum sana, o çok sevdiğin saçmalamalarımı da yapıyorum. Hani demiştin ya ben hep ordayım ve hep seni duyucam.. Duyuyor musun gerçekten?
Kendimi bir puzzle gibi hissediyorum. Tam bir parçayla tamamladım zannederken başka eksik bir parça çıkıyor ortaya. Bu puzzle'ın tam halini görebilecek miyim acaba?
Korkuyorum.. Korkuyorum.. İçimdeki küçük kız çocuğu büyümüyor, aynı yerde kalıyor hep, kurtarmaya çalışmakta zorlanıyorum artık. Ben nasıl kurtarıcam onu?