Ben insandan insana konuşurken konuşma tarzımı değiştiririm. Bu bazılarına gerçek bir naziklik içerir ve bu huyumu severler ama bazılarına seviyesizlik gibi gelir. Bazılarına itici ve kaba gelebilir. Çoğu insan beni ciddi olmadığımdan yargılar. Ama ben, gerçekten yeri geldiğinde ciddiyim. Beni kimse tanımıyor. Ailem, arkadaşlarım, tanıştığım herhangi biri, bazen ben bile... Kimseye gerçek ciddiliğimi asla göstermedim. Ciddi sanıldığım bir iki saniye var, olmadığım o an güldüğümden veya kahkaha atmamdan anlaşılır. Ama bende insanım. Karşımdaki insanı bazen anlayamayabiliyorum. Peki, karşımdaki neden beni anlamıyor?
Bu böyle devam ederse bende değişeceğim. Ona göre...